Gracie Jiu-Jitsu
Brazylijskie Jiu-Jitsu
Jiu-Jitsu to sztuka walki wywodząca się z Japonii, praktykowana przez samurajów. Przez modernizację Japonii, kasta samurajów straciła zatrudnienie i część z nich, która nie znalazła pracy w wojsku i policji, zaczęła „trudnić” się walkami za pieniądze, stała się najemnikami czy też wstąpiła do mafii. Jiu-Jitsu zyskało „złą” sławę. Jigoro Kano chcąc rozpropagować i wprowadzić do masowego nauczania Jiu-Jitsu, zmienił jej nazwę na Judo. Słowo „Jitsu” – walka, zostało zastąpione na „Do” – drogę, sposób na życie. Jednak w tamtym okresie, zakres techniczny Judo, niczym nie różnił się od Jiu-Jitsu. Kano, chcąc rozpropagować Judo (Jiu-Jitsu) na całym świecie, wysłał swoich najlepszych uczniów do Europy, Ameryki Północnej i Południowej. Do Brazylii trafił m.in. Mitsuyo Maeda, który jest odpowiedzialny za rozpoczęcie procesu powstania Brazylijskiego Jiu-Jitsu, nauczając Carlosa Gracie. To bardzo uproszczony rys historyczny.
Gracie Jiu-Jitsu zawiera 3 obszary:
- obronę przed atakami z zaskoczenia w sytuacjach samoobrony, także gdy napastnik używa broni: pałki, noża czy łańcucha, a także obronę przed szantażem bronią palną i białą,
- walkę pojedynkową bez reguł zwaną Vale Tudo (vale – wolno, tudo – wszystko),
- grappling.
Jest kompletną sztuką walki zawierającą:
- obalenia i rzuty,
- techniki kończące – duszenia i dźwignie w pozycji klinczu,
- uderzenia i kopnięcia w pozycji stojącej,
- walkę na ziemi zawierającą uderzenia i techniki kończące.
Głównym celem Gracie Jiu-Jitsu są umiejętności walki w samoobronie. Adept GJJ ma przede wszystkim nie dać sobie zrobić krzywdy, większemu od siebie, silniejszemu przeciwnikowi. Nie zawsze jest to tożsame z „wygraniem walki”.
Nasze Jiu-Jitsu wywodzi się z linii prostej od samego źródła:
Mitsuyo Maeda – Carlos Gracie – Helio Gracie – Relson Gracie – Steve Maxwell
Zajęcia prowadzą dwa czarne pasy (faixa preta) Gracie Jiu-Jitsu: Piotr Łabęda i Michał Kiczela.
Wytyczne Gracie Jiu-Jitsu:
Zastosowanie uliczne
Skoncentruj się na ćwiczeniu technik, które można w pełni zastosować na ulicy. Koncentrowanie się wyłącznie na technikach, które nie są „odporne na uderzenia”, spowoduje, że rozwiniesz w sobie fałszywe poczucie bezpieczeństwa. Jeśli zmodyfikujesz technikę, musisz sprawdzić, czy nowa odmiana chroni cię przed wszystkimi potencjalnie niebezpiecznymi uderzeniami.
Efektywność energetyczna
Żadna technika opierająca się na szybkości i sile, a nie na zasadach wykorzystania dźwigni (leverage) i właściwego wyczucia czasu (timing), nie jest efektywna energetycznie. W prawdziwej walce nie ma limitu czasu, więc musisz nauczyć się oszczędzać energię. Jedynym niezawodnym sposobem na pokonanie większego, silniejszego przeciwnika jest wykorzystanie technik, które powodują, że przeciwnik wyczerpuje swoją energię, jednocześnie Ty oszczędzasz własną. Zanim dodasz jakąkolwiek technikę do swojego arsenału, musisz sprawdzić, czy bazuje na właściwym timing’u i odpowiednim wykorzystaniu dźwigni, niż na wspomnianych wcześniej atrybutach fizycznych. Nie ufaj technikom opartym na sile lub szybkości, ponieważ jest mało prawdopodobne, że zadziałają przeciwko większemu i silniejszemu napastnikowi.
Naturalne ruch ciała
Każda technika, która wymaga od ciebie nienaturalnego poruszania się, prawdopodobnie nie powiedzie się w walce. Naturalny ruch ciała to najlepszy fundament, na którym można zbudować instynktowne odruchy potrzebne w prawdziwej walce.